Smadende redevoering is een krachtige vorm van retoriek die wordt gebruikt om kritiek te leveren op een bepaald onderwerp of persoon. Het is een stijl van spreken die vaak scherp en sarcastisch is, en die bedoeld is om de luisteraars te laten nadenken over de fouten en tekortkomingen van het onderwerp van de redevoering.
De oorsprong van smadende redevoering ligt in het oude Griekenland, waar retorica een belangrijk onderdeel was van het onderwijs. In de loop der eeuwen heeft deze vorm van spreken zich ontwikkeld tot een kunstvorm die vaak wordt gebruikt in politiek en literatuur.
Een smadende redevoering kan verschillende doelen hebben, zoals het bekritiseren van een politieke tegenstander, het belachelijk maken van een bepaalde ideologie of het aankaarten van sociaal onrecht. Vaak worden er humor en overdrijving gebruikt om de boodschap kracht bij te zetten en de luisteraars te overtuigen van het gelijk van de spreker.
In Nederland is smadende redevoering niet zo gebruikelijk als in sommige andere landen, maar het komt wel voor in bepaalde literaire en politieke kringen. Bekende Nederlandse schrijvers en politici hebben zich regelmatig bediend van deze vorm van retoriek om hun standpunten kracht bij te zetten en de aandacht te vestigen op bepaalde misstanden.
Al met al is smadende redevoering een krachtig instrument dat kan worden ingezet om kritiek te leveren op een bepaald onderwerp of persoon. Het is een vorm van spreken die de luisteraars aan het denken zet en hen aanzet tot actie. Het is een kunst die met de nodige zorg en finesse moet worden toegepast, maar die zeer effectief kan zijn in het overbrengen van een boodschap.