Allengs een minder vlotte schrijfstijl is een fenomeen dat steeds vaker voorkomt in de Nederlandse literatuur. Schrijvers lijken steeds meer geneigd te zijn om langdradige en moeilijk te volgen teksten te produceren, in plaats van heldere en vlotte verhalen.
De oorzaak van deze trend is niet helemaal duidelijk. Sommige critici wijzen naar de invloed van de postmodernistische stroming in de literatuur, waarin complexiteit en ambiguïteit hoog in het vaandel staan. Anderen suggereren dat schrijvers simpelweg de behoefte voelen om zich te onderscheiden van hun collega’s, en daarom kiezen voor een ingewikkelde schrijfstijl.
Wat de reden ook is, feit blijft dat steeds meer lezers moeite hebben met het begrijpen van deze moeilijke teksten. Het lezen van een roman die bol staat van lange zinnen, onnodig moeilijke woorden en verwarrende verhaallijnen kan voor veel mensen een ontmoedigende ervaring zijn.
Gelukkig zijn er ook nog genoeg schrijvers die wel kiezen voor een heldere en vlotte schrijfstijl. Zij begrijpen dat het doel van literatuur niet moet zijn om de lezer in verwarring te brengen, maar om hen te raken en te inspireren. Deze schrijvers tonen aan dat het mogelijk is om diepgang en complexiteit te combineren met leesbaarheid en toegankelijkheid.
Het is te hopen dat het tij zal keren en dat schrijvers weer meer aandacht zullen besteden aan hun schrijfstijl. Een helder en vlot geschreven verhaal kan immers net zo krachtig en betekenisvol zijn als een ingewikkelde en moeilijk te doorgronden tekst. Het is aan de schrijvers zelf om te bepalen welke richting zij willen inslaan en welke impact zij willen hebben op hun lezerspubliek.